Rozdział I - kontynuacja

Wreszcie zbliża się pora obiadowa. Mimo, że od śniadania pomagałam mamie przy przygotowaniu posiłku, to nie mogłam odsunąć od siebie myśli co robi teraz George, jak się czuje i czy w ogóle zejdzie na dzisiejszy obiad. Już nie raz w czasie naszych niedzielnych spotkań nie schodził na dół. Każdy próbował z nim rozmawiać, mama, tata, Ron, Bill, Charlie a nawet Percy, niestety nieskutecznie.

Nagle w Norze pojawili się Bill z Fleur.

-Co tak wcześnie moi kochani?-zapytała zdziwiona mama

-Chcieliśmy z Wami porozmawiać, troszeczkę przed obiadem-odrzekła wyraźnie zestresowana Fleur, na co mama spojrzała badawczym wzrokiem.

-No nic-odrzekła-zaczekajcie, tylko dokończymy przygotowanie do obiadu. Percy niestety nie może dziś przyjść, wspominał coś, że ma sporo pracy.

Miałam dziwne przeczucie, że informacja którą chcą nam przekazać Bill z Fleur nie jest dobra. Niecierpliwie czekałam na przyjście Harry'ego i Hermiony, z którymi wreszcie mogłabym szczerze porozmawiać. Po pięciu minutach zjawili się i oni. Ron szybko zbiegł, potykając się po drodze o dywan, co zdarzało mu się zaskakująco często gdy widział Hermione. Podbiegł do niej i wyszli z kuchni. Mama gdy tylko zauważyła Harry'ego poprosiła go na chwilę rozmowy. Po powrocie Harry podszedł do mnie i ucałował mnie w policzek.

-Chodź Ginny, porozmawiamy chwilę przed obiadem-odrzekł, a ja poczułam wreszcie, że jest jeszcze coś dobrego w moim życiu.

Poszliśmy do mojego pokoju, gdy on ujrzał duże zdjęcie Freda powieszone nad moim łóżkiem mocno objął mnie.

-Tak bardzo mi przykro-odrzekł

-Co Was wszystkim wzięło dzisiaj? To już nieco ponad miesiąc gdy Fred zmarł, a nagle dzisiaj każdy o tym zaczął mówić-powiedziałam z poirytowaniem

-Przepraszam, nie sądziłem, że Cię to urazi-odrzekł nieco zdezorientowany

-O czym rozmawiałeś z mamą? Powiedziała Ci o dzisiejszej sytuacji przy śniadanie? Bardzo szanuje Twoją opinie.

-Prosiła mnie żebym porozmawiał z Georgem. Nie wiem czy to dobry pomysł. Co ja mógłbym mu powiedzieć? Jak miałbym go namówić do ponownego prowadzenia sklepu?

-To wspaniały pomysł! Mama ma jednak głowę na karku, jako chyba jedyna w tym domu.

-Co masz przez to na myśli?

-Nie rozumiesz? George uważa, że jesteś jedyną osobą, która jest najbardziej poszkodowana w wyniku całej tej wojny. Ciebie może posłuchać!

-Ja? Najbardziej poszkodowanym?

-Oj no wiesz, Tobie już dawno zmarli rodzice. Przed samą wojną straciłeś masę swoich bliskich. No i ....

-No i co?

-Każdy wie, że Ty obarczasz się za śmierć ich wszystkich. Oczywiście nikt Cię nie obwinia, ale...

-Ale co? Myślisz, że ja chciałem żeby oni wszyscy zginęli przeze mnie? Myślisz, że jak pójdę do Georga i powiem mu 'stary wybacz, że przeze mnie zmarł Ci brat', to on już nie będzie się tym zamartwiał?

-Dobrze wiesz, że nie chodziło mi o to. On Ci naprawdę współczuje. Wie, że przeżywasz podobny, jak nie większy ból co on. Gdybyś z nim porozmawiał, że ponowne otworzenie sklepu to dobry pomysł, to może on to zrobi, dzięki czemu będzie miał zajęcie i trochę mniej czasu na myślenie.

Harry nagle usiadł i schował twarz w dłoniach. Byłam zdezorientowana.

-Co jest?-zapytałam niepewnie

-Wiele bym dał żeby cofnąć czas. Nie pozwoliłbym im wszystkim walczyć. To była walka między mną a nim. Nikt nie powinien ucierpieć z mojego powodu..

-Ale to nie jest tak!

-Nie? A jak?

-Ty nie jesteś winny ich śmierci. To nie była wojna między tobą a Voldemortem. To była wojną między czarodziejami a czarną magią. Nadal tego nie rozumiesz? Tak, Voldemort miał Ciebie na pierwszym celowniku, ale tylko dlatego, że obawiał się przegranej z Tobą. Wiedział, że kiedy wykończy Ciebie, będzie mógł bez przeszkód zabijać innych.

-Chodźcie dzieci! Obiad!-krzyk mamy z dołu przerwał krępującą rozmowę

Gdy zeszliśmy na dół mama była w zaskakująco dobrym nastroju, podobnie jak tata.

-Harry, gdybyś mógł...- powiedziała mama, na co Harry szybko wyszedł z kuchni i udał się na górę.

Po chwili do kuchni weszła Hermiona z Ronem trzymający się za rękę. Mama na ich widok zarumieniła się, ale najwidoczniej wcale jej to nie przeszkadzało.

-Pomożecie nakryć mi do stołu? Dzisiaj zjemy na zewnątrz, jest taka piękna pogoda.

Po tych słowach każdy wziął do ręki talerze i sztućce, tylko Ron się ociągał.

-Ekhem, a nie moglibyśmy użyć magii?-zapytał

-Nie-odparł stanowczo tata.

Gdy tylko stół na zewnątrz był nakryty, zasiedliśmy i czekaliśmy na Harry'ego i Georga, ewentualnie na samego Harry'ego. Ku zdziwieniu każdego po pięciu minutach na dół zeszli obaj z uśmiechem na twarzy, na co mama jeszcze bardziej się rozweseliła.

Po obiedzie mama poprosiła aby każdy został przy stole.

-Musimy powiedzieć wam coś bardzo ważnego-odrzekł podniosłym głosem tata.